06. Ty się ciesz, że Cię lubię.

Jurata była miejscem, w którym mogłaś odpocząć od wielkiej metropolii i codziennej prozy życia. W stolicy nie czułabyś się, jakby czas przed chwilą zatrzymał się na wieczność. Wszystko różniło się od tego, co znajdowało się w Warszawie, nawet czarna, gorzka kawa smakowała inaczej. Kręcąc głową zapomniałaś o tym, co dobre i ostatni raz uderzyłaś w drzwi, za których dobiegał głośny dźwięk telewizora. Poprawiając krótki, koronkowy szlafrok, skierowałaś się w stronę pokoju piłkarza, z którym każdego dnia łączyło Was coraz więcej. Od pierwszego spotkania minęło zaledwie czterdzieści osiem godzin, a Ty odnosiłaś powoli wrażenie, że znasz go całe życie. Ze Stępińskim nawiązałaś znajomość szybciej, niż z najlepszymi przyjaciółkami z Uniwersytetu.

***

Wrzucając kolejną koszulę do walizki, westchnąłeś jedynie głośno. Wiedziałeś, że na zgrupowaniu w Arłamowie wcale ich nie założysz, bo nie mógłbyś nawet spojrzeć na te liczne zagniecenia, do których sam się przyczyniłeś. Układając bagaż na podłodze, usłyszałeś skrzypnięcie drzwiami i znany od dwóch dni piękny, kobiecy głos.

-Maniek, a jak przytrafi Ci się randka z uroczą fanką, to jak ty będziesz wyglądać?

-Na taką randkę trzeba zasłużyć. -spojrzał uważnie na Ciebie. -Babcia przez wiele lat mnie uczyła, ale nie byłem pilnym uczniem w tej kwestii. -wzruszył ramionami i wyjął ubrania z walizki.

-Niestety babcią twoją nie jestem, ale być może Ci pomogę. Pożyczysz mi bluzę, a możesz liczyć na moje wsparcie.

Jeszcze przed spacerem nie przypuszczałeś, że kiedykolwiek blondynka późno w nocy będzie składała starannie potrzebne Ci na wyjazd ubrania. Naciągając jej na oczy kaptur od białej bluzy, byłeś pewny, że gdyby trener Nawałka w tej chwili obecny był na korytarzu, kontrolę zrobiłby tylko i jedynie w Twoim pokoju. Oboje zakłócaliście ciszę nocną, ale Tobie jedynie to się podobało. Nareszcie zmieniłeś współlokatora i mogłeś odpłacić się kolegom za ostatnią, nieprzespaną noc.

 

***

Powoli uniosłaś powieki i poprawiając się na niewielkim, jednoosobowym łóżku, uwolniłaś się z uścisku bruneta. Z punktu widzenia przyszłego psychologa Wasza znajomość wielkimi krokami zbliżała się do niebezpiecznej granicy, na której przekroczenie nie mogłaś sobie pozwolić. Z dwudziestojednolatkiem poczułaś niewyobrażalną więź i gdyby nawet teraz miał nadejść koniec świata, zdecydowanie musiałaś zwolnić. Przykrywając go śnieżnobiałą kołdrą, musnęłaś delikatnie jego policzek i niezauważalnie dostałaś się do pokoju. Złośliwie spojrzałaś na przebywającą w krainie snów Zośkę i chowając jej soczewki, odniosłaś małe zwycięstwo, uśmiechając się przy triumfalnie.

***

Ułożyłeś nogi na stojącym naprzeciwko krześle i pijąc powoli magnez, obserwowałeś filmik z nocnego pokera i wysłuchiwałeś licznych relacji. Odetchnąłeś z ulgą, że jednak nie dałeś się wkręcić w zabawę i nie musiałeś w razie przegranej tańczyć na stole w samych bokserkach. Wystarczył Ci wygrany pojedynek z Karoliną i o nic więcej nie chciałeś się zakładać. Odkładając tablet Piszczka, zaobserwowałeś blondynkę, która zaczęła wykonywać rzuty rożne. Przeskakując przez oparcie kanapy, marzyłeś o wspólnej grze w świecie rzeczywistym. Jej determinacja była widoczna i wiedziałeś, że koszulka z jej własnym nazwiskiem nie była wykonywana na specjalne życzenie. Po zobaczeniu perfekcyjnego rzutu wiedziałeś, że dla tej kobiety piłka nożna nie jest obca pod żadnym pozorem. Zabierając z torby treningowej nowe korki ze swoim pseudonimem, wybiegłeś z hotelu ewakuacyjnym wyjściem. Podchodząc do niej, ułożyłeś natychmiast na jej biodrach ręce. Usłyszałeś tylko pisk i od razu kobieta odskoczyła od Ciebie, jakbyś był wodą i miał pokonać ogień.

-Nie pozwalaj sobie, wystraszyłeś mnie.

-Wybacz, ale nie mogłem się powstrzymać.

-Kolejny raz przekroczyłeś moją granicę, Maniek.

-Liczysz to? -podałeś jej piłkę.

-Jesteś jedynym, który to robi i powoli zamienia się to w prześladowanie. -zaczęła się śmiać.

-Moja granica już dawno i to wiele razy została przekroczona. Po setce przestałem liczyć. -machnąłeś lekko ręką.

-Ty się ciesz, że Cię lubię. -wykonała kolejny, doskonały rzut rożny.

-O! Przyznałaś się! -krzyknąłeś z radością.

-Tylko nie zwariuj z powodu tej informacji. -zrobiła głupią minę i pobiegła do hotelu.

Nie przejmując się niczym położyłeś się na trawie; znajomość z Karoliną była Ci potrzebna, wspólne tematy do rozmów i pasje sprawiły, że po powrocie do codziennego życia nic nie będzie takie samo. Układając splecione dłonie pod głową, usłyszałeś charakterystyczny dźwięk powiadomienia i zainteresowany spojrzałeś na wyświetlającą się na ekranie blokady wiadomość 'Pragnę budzić się przy Tobie każdej nocy'.

 

***

Długość następnym razem się zmieni, obiecuję!