04. Pamiętaj, że w każdym kłamstwie jest ziarenko prawdy.

Zbliżała się powoli dziewięćdziesiąta minuta, kiedy przegrywałaś z Mariuszem jednym punktem. Wyciągając długie nogi na zimną podłogę, uważnie spojrzałaś na bruneta, który od kilku minut powtarzał, że nie pozwoli Tobie na zwycięstwo. W pokoju oprócz Was zostali tylko nieliczni, a Wiśniowski, który wyłączył kamerę, czekał jedynie na wynik końcowy. Z każdą kolejną sekundą coraz bardziej wątpiłaś w to, że odbierzesz od dwudziestojednolatka zasłużone żelki. Odrzucając włosy na plecy, zawodnikiem z numerem dziewiątym strzeliłaś kolejnego, już czwartego gola.

-Jest remis, więc uważaj, bo jeszcze wygram. -upiłaś łyk wody i spojrzałaś na uśmiechniętych piłkarzy, którzy od samego początku kibicowali właśnie Tobie.

-Zrobię wszystko, aby tylko nie oddać Ci tych żelków. -zaśmiał się. -Przygotuj się, bo jeszcze dzisiaj zabieram Cię na długi spacer. -przysunął się do Ciebie.

-Nie bądź taki pewny siebie. -pogroziłaś mu palcem. -Ze mną jeszcze nikt nie wygrał.

-Będę tym pierwszym. -poruszył zabawnie brwiami i uśmiechnął się szeroko.

***

Zimny podmuch powietrza spowodował, że ze zdziwieniem przyjrzałaś się młodemu piłkarzowi, który odsunął się na bezpieczną odległość, powstrzymując śmiech. Wizja wspólnego spaceru w najbliższym czasie miała stać się rzeczywistością. Ostatni raz spojrzałaś na wynik 4:5 i sięgając z ławy pokrowiec z laptopem, poszłaś szybko do pokoju. Musiałaś chwilę ochłonąć, bo odkąd w Twoje ręce trafiła Fifa 12, wygrywałaś każdy, nawet najtrudniejszy mecz. Przyglądając się niewyspanej Zośce, położyłaś się obok niej i odebrałaś jej butelkę schłodzonego, owocowego soku.

-Słyszałam, że przegrałaś, ale nie martw się, kiedyś musiał nastąpić ten pierwszy raz. -uderzyła Cię poduszką. -Muszę mu pogratulować.

-Leć i zastąp mnie na spacerze.

-Nigdy w życiu, Maniek czeka tylko na Ciebie.

-Zamknij się. -nakryłaś się kołdrą i przymknęłaś powieki.

***

Szczęśliwy przeskoczyłeś przez kanapę i pobiegłeś na ostatni trening tego dnia. Niecała godzina spędzona na siłowni nie była niczym złym; sport był dla Ciebie, jak powietrze, więc korzystałeś z tego z wielką radością. Siadając na stacjonarnym rowerze, ułożyłeś na szyi mokry ręcznik i zacząłeś wsłuchiwać się w dyskusję Pazdana i Jędrzejczyka. Wszystko, co zaczęło spotykać Cię w Juracie było czymś najlepszym. Gdybyś nie dostał powołania, wiele spraw przeszłoby Ci koło nosa, a tak Twoje życie nie kręciło się jedynie wokół piłki nożnej.

-Stary, zazdroszczę Ci. -poczułeś silne uderzenie w plecy i zobaczyłeś obok siebie Kapustkę.

-Nie tylko ty mi zazdrościsz.

-Pewnie zazdrościsz sam sobie! -krzyknął Artur. -Tylko uważaj na siebie, młody przyjacielu. -podszedł do Ciebie i poklepał Cię po ramieniu.

-A, co takiego może mi się stać? -zerknąłeś na niego.

-Pamiętaj, że w każdym kłamstwie jest ziarenko prawdy. Może niekoniecznie ma czwórkę dzieci, ale skąd wiesz, czy w Warszawie nie czeka na nią dwójka, uroczych szkrabów?

-Chyba tym jednym, uroczym szkrabem jesteś ty. -zaśmiał się Pazdan i zabrał obrońcy telefon. -Goń mnie, bo znowu żona będzie chciała Cię wyrzucić z domu, za te wiadomości. -wybiegł szybko z siłowni, zamykając za sobą drzwi.

***

Przed dwudziestą trzecią siedziałaś w pokoju swoich rodziców i słuchałaś kolejnych narzekań ojczyma. Mimo, że spędził z piłkarzami zaledwie dwadzieścia cztery godziny, z każdą minutą lista narzekań rosła. Ty, jako jedna z nielicznych rozumiałaś zachowanie wszystkich zawodników; według Ciebie byli, jak małe dzieci, które podczas pobytu w Juracie mogą pozwolić sobie na uwolnienie się od życia codziennego. Kładąc się na łóżku, spojrzałaś na mamę, która wnikliwie czytała Twoją skończoną pracę magisterską.

-U mnie już zdałaś. -przytuliła Cię do siebie. -Jestem z Ciebie bardzo dumna i coś czuję, że Twoim pierwszym pacjentem zostanie właśnie mój najukochańszy na świecie mąż.

-Nie przesadzaj, dam sobie radę. -podniósł ręce w geście obronnym.

-To radzę Ci się uspokoić, bo jeszcze bardziej osiwiejesz. -zaśmiała się. -Powinieneś się cieszyć, że pracujesz właśnie z takimi ludźmi. Sądzę, że nie chciałbyś pracować w biurze, w którym osiem godzin spędziłbyś z nudziarzami.

-Po prostu trochę się odwzyczaiłem.

-Pomogę Ci się przyzwyczaić. -odezwałaś się. -Oni nie są tacy źli. -pożegnałaś się z nimi i zamknęłaś powoli jasnobrązowe drzwi.

***

Następnego dnia

　

Niewyspana poprawiłaś się na łóżku i zerknęłaś na wyświetlacz swojego telefonu. Czułaś, że powoli zaczynasz cierpieć na bezsenność. Kolejna pobudka z rzędu kilkanaście minut po czwartej to nie było nic przyjemnego. Spojrzałaś na sąsiednie, puste łóżko. To zupełnie nie było podobne do Twojej przyrodniej siostry, która potrafiła spać nawet do południa. Zaskoczona faktem, że obecnie przebywasz w pokoju sama, zmieniłaś pozycję i wyjmując z szuflady czerwoną opaskę na oczy, naciągnęłaś ją niemal natychmiast. Potrzebowałaś długiego snu i wiedziałaś, że jeżeli ponownie usłyszysz w nocy muzykę, śmiech albo głośne rozmowy, wrócisz do Warszawy i prześpisz cały dzień. Poprawiając śnieżnobiałą kołdrę, trafiłaś do krainy Morfeusza, za którą zdążyłaś zatęsknić.

-Karola. -usłyszałaś szept. -Wstawaj, szkoda dnia. -poczułaś ciepły oddech na szyi i miałaś wrażenie, że to wszystko jest tylko kolejnym, nowym snem.
 

*  *  *

 

Wygrana należała tylko dla jednej osoby ^^

Nie będę się długo rozpisywała, bo muszę nadrobić kilka rozdziałów u Was ;)

Do następnego ;*